Helemaal van de Kaart Soundtrack

Geen enkele reis is te volbrengen zonder een flinke portie goede muziek. Met name omdat in 90% van de taxi’s en internetcafés de grootste Turkse, Russische – maar ook Westerse – rotzooi door de speakers klinkt. Niettemin zijn sommige van die nummers onderdeel geworden van de soundtrack, want verzetten tegen herinneringen heeft niet altijd zin.
Daarom vindt u hieronder een lijst met nummers die ons bijbleven onderweg, die we  nodig hadden om die busrit uit te zitten of die gewoon toepasselijk zijn. Onderaan ook nog eerbetonen aan alle geweldige mensen – en ook plaatsen.

Spinvis – Kom in de Cockpit
wanneer: tijdens elke vlucht die we onderweg maakten
waarom: de enthousiaste titel zegt het al!

Sigur Rós – Saeglopúr

waar: midden op de Kaspische Zee, aan boord van een vrachtschip en zonder enig land in zicht.
waarom: omdat de titel ‘verloren op zee’ betekent en om de sfeer die naadloos past bij de krachtige wind en eindeloos blauw

dEUS – Dissapointed in the Sun
waar: op de vroegere bodem van de Aralzee
waarom: vanwege de tekst: Under the sea, is where I’ll be. No talking ‘bout the rain no more.

Blur – Song 2
wanneer: staand achterop de militaire Ford Willis jeep (bouwjaar 1940) van onze Tashkentse vriend Oeloekbek
waarom: om de enorme adrenalinestoot die door je lijft jaagt als je met 90 km/uur door Tashkent racet.

Een valse versie van Bob Marley – No Woman, No Cry
waar: in de Corner Bar in Tbilisi
wie: een groep Georgische vrienden met een gitaar, trommel en veel drank (‘There is no more Beck’s, we drank it all…’)

Rage Against The Machine – Killing in the Name of
waar: na een metalavond in een anonieme club in Almaty, Kazachstan
wie: wij en Amerikaanse vriend Dan, die bij de eerste noten al op de bar begonnen te drummen

Electrelane – In Berlin
waar: in Berlijn, natuurlijk, bij voorkeur tijdens een uit-het-raam-staar-sessie in de S-Bahn, terwijl het buiten donker is en de Fernsehturm bijna het enige gebouw is dat nog licht geeft.

PostUganda – Mine Is Bigger Than Yours

waar: allereerst tijdens een waanzinnige theatervoorstelling in het VonKrahli theater in Tallinn, Estland en later erg vaak aangehaald op willekeurige of (on)toepasselijke momenten.

Sigur Rós – Hoppípolla
waar: voor de Brandenburger Tor in Berlijn, in de regen, wachtend op begin van het 20 Jahre Mauerfall-programma.
waarom: omdat regen dan ineens mooi wordt.

Postal Service – Such Great Heights
waar: op de Pamir Highway, met een bergpas van 4655 meter. En in Sary Moghul, Kyrgyzstan, kijkend naar de top van de Lenin berg (pik Lenin, in het Russisch) op meer dan 7100 meter.

Cold War Kids – Hospital Beds
waar: tbc-ziekenhuis in Almaty, Kazachstan.
waarom: de tekst There’s nothing to here, so I’ll just wine and complain. In bed at the hospital.

dEUS – Sun Ra
waar: wachtend op de nachttrein op perrons door de hele voormalige Sovjet Unie
omdat: de tekst luidt Here comes / Here comes / the night train

Johnny Cash – I’ve Been Everywhere, Man
wanneer: thuis op de bank starend naar de wereldkaart vol met vlaggetjes. En op verjaardagen waar wij iedereen vermoeien met onze onuitputtelijke voorraad met anekdotes.

Pittbull – I Know You Want Me
waar: in elk willekeurig internetcafé tussen Baku en Moskou – en de meeste taxi’s.

Bløf – Oktober
waar: Astana, waar de zomer – die voor ons slechts een treinrit achter ons lag – ruw werd afgebroken door gure steppewind.
wanneer: begin oktober, natuurlijk.

Bob Dylan – The Times Are A-Changing
waar: Berlijn, 20 Jahre Mauerfall

Borat – Het Kazachse volkslied

waar: overal in de voormalige Sovjet-Unie, vooral op de boot naar Aktau, Kazachstan (maar niet in Kazachstan zelf).

Elbow – The Loneliness of A Towercrane Driver
waar: in Baku, Samarkand, Moskou, Riga – steden met veel bouwkranen. Maar Astana, de Kazachse hoofdstad in aanbouw, staat ver bovenaan.

Radiohead – In Limbo
waar: op die talloze grensovergangen die we passeerden: exit-stempel van land A, geen entry-stempel van land B: limbo.

Bloc Party – een remix van Helicopter
waar: in stampvolle indie-club Piens (Melk) in Riga – middenin een woonwijk.

Kasabian – Processed Beats
waar: in de keuken van onze gastvrouw Anne in Yekaterinburg, Rusland.

Kashmir – Zitilites
waar: op het uitkijkpunt over Baku, Azerbeidzjan.
wanneer: we gingen met de funicular omhoog rond zes uur en maakten foto’s totdat het totaal donker was – en de stadslichtjes zich lieten gelden.

Sunset Rubdown – The Men Are Called Horsemen Here
waar: Arslanbob, Kyrgyzstan, waar een paard en wagen een normalere verschijning is dan een auto.

The Arcade Fire – No Cars Go en 16 Horsepower – Way-Faring Stranger
waar: de Wakhanvallei, op de grens van Tadzjikistan en Afghanistan, wat een van de meest afgelegen plekken op aard moet zijn: een auto per dag – en maar iets meer reizigers.

Muziek ter ere van medereizigers, locals en plaatsen.

Radiohead – The Tourist
voor Joe uit Canada – waar hij overigens zes jaar niet was geweest. In Baku, waar hij een jaar woonde, wilde hij elke toerist helpen.

Beirut – Nantes

voor onze Franse vrienden Mathieu en Amélie die ons vergezelden naar de Aralzee, Khiva en Bukhara. Zij kwamen bijna uit Nantes.
en ook: in het café Transsylvanië in Vilnius, Litouwen, waar de barvrouw het hele album speelde.

De Staat – You Are The Leader
voor Stalin en Lenin, mannen wiens beeltenis we te vaak tegenkwamen. Op treinen en stadspleinen van Tbilisi tot Tallinn.

Venga Boys – We’re Going to Ibiza
voor Amy uit Australië, de eerste niet-Nederlandse fan van de Venga Boys die we tegenkwamen. Ze kent helaas Hilbrand Nawijn nog niet.

Arcade Fire – Keep the Car Running en Kraak & Smaak – Man of Constant Sorrow
voor Ibrahim, onze onfortuinlijke chauffeur in de Pamirs in Oost-Tadzjikistan. Zijn Lada Niva had niet de beste motor. Wanneer de weg naar boven voerde, moest hij constant koud water aanrukken.

Zita Swoon – I Feel Alive in the City
voor de talloze geweldige steden waar we ons thuis voelden

Electrelane – To the East
voor al die mensen in het oosten die we ongetwijfeld nog een keer zullen ontmoeten

Spinvis – Kom in de Cockpit
wanneer: tijdens elke vlucht die we onderweg maakten
waarom: de enthousiaste titel zegt het al!

Sigur Rós – Saeglopúr
waar: midden op de Kaspische Zee, aan boord van een vrachtschip en zonder enig land in zicht.
waarom: omdat de titel ‘verloren op zee’ betekent en om de sfeer die naadloos past bij de krachtige wind en eindeloos blauw

dEUS – Dissapointed in the Sun
waar: op de vroegere bodem van de Aralzee
waarom: vanwege de tekst: Under the sea, is where I’ll be. No talking ‘bout the rain no more.

Modest Mouse – March into the Sea
wanneer: net voordat we een duik namen in de Aralzee – wat ervan over is
waarom: omdat de modder net zo krankzinnig je voeten naar beneden zuigt als het gerag op de gitaren.

Blur – Song 2
wanneer: staand achterop de militaire Ford Willis jeep (bouwjaar 1940) van onze Tashkentse vriend Oeloekbek
waarom: om de enorme adrenalinestoot die door je lijft jaagt als je met 90 km/uur door Tashkent racet.

Een valse versie van Bob Marley – No Woman, No Cry
waar: in de Corner Bar in Tbilisi
wie: een groep Georgische vrienden met een gitaar, trommel en veel drank (‘There is no more Beck’s, we drank it all…’)

Rage Against The Machine – Killing in the Name of
waar: na een metalavond in een anonieme club in Almaty, Kazachstan
wie: wij en Amerikaanse vriend Dan, die bij de eerste noten al op de bar begonnen te drummen

Electrelane – In Berlin
waar: in Berlijn, natuurlijk, bij voorkeur tijdens een uit-het-raam-staar-sessie in de S-Bahn, terwijl het buiten donker is en de Fernsehturm bijna het enige gebouw is dat nog licht geeft.

PostUganda – Oh My God! You Are So Cool!
waar: allereerst tijdens een waanzinnige theatervoorstelling in het VonKrahli theater in Tallinn, Estland en later erg vaak aangehaald op willekeurige of (on)toepasselijke momenten.

Sigur Rós – Hoppípolla
waar: voor de Brandenburger Tor in Berlijn, in de regen, wachtend op begin van het 20 Jahre Mauerfall-programma.
waarom: omdat regen dan ineens mooi wordt.

Postal Service – Such Great Heights
waar: op de Pamir Highway, met een bergpas van 4655 meter. En in Sary Moghul, Kyrgyzstan, kijkend naar de top van de Lenin berg (pik Lenin, in het Russisch) op meer dan 7100 meter.

Doves – Sky Starts Falling
waar: in een enorme stortbui in Aktau, Kazachstan. De Kaspische Zee liep bijna over.

Cold War Kids – Hospital Beds
waar: tbc-ziekenhuis in Almaty, Kazachstan.
waarom: de tekst There’s nothing to here, so I’ll just wine and complain. In bed at the hospital.

Bloc Party – Price of Gasoline
waar: in heel Centraal-Azië, waar de taxichauffers altijd een lege tank hebben om de klant geld uit de broek te kloppen.

dEUS – Sun Ra
waar: wachtend op de nachttrein op perrons door de hele voormalige Sovjet Unie
omdat: de tekst luidt Here comes, Here comes, the night train

Johnny Cash – I’ve Been Everywhere, Man
wanneer: thuis op de bank starend naar de wereldkaart vol met vlaggetjes. En op verjaardagen waar wij iedereen vermoeien met onze onuitputtelijke voorraad met anekdotes.

Pittbull – I Know You Want Me
waar: in elk willekeurig internetcafé tussen Baku en Moskou – en de meeste taxi’s.

Fleet Foxes – Sun it Rises
waar: de zonsopgang bij de Aral Zee – simpelweg kippenvel.

Bløf – Oktober
waar: Astana, waar de zomer – die voor ons slechts een treinrit achter ons lag – ruw werd afgebroken door gure steppewind.
wanneer: begin oktober, natuurlijk.

The Phantom Band – Folk Song Oblivion
waar: in de bergen van Georgië, Armenië, Nagorno-Karabach, Tadzjikistan en Kyrgyzstan.
waarom: vanwege de tekst I can’t see for a mountain sillouhet

Bob Dylan – The Times Are A-Changing
waar: Berlijn, 20 Jahre Mauerfall

Radiohead – Jigsaw Falling into Place
wanneer: hoe verder in de voormalige Sovjet Unie we reisden, hoe meer de puzzelstukjes op hun plek  begonnen te vallen. En nog zijn er gaten…

Borat – Het Kazachse volkslied
waar: overal in de voormalige Sovjet-Unie, vooral op de boot naar Aktau, Kazachstan (maar niet in Kazachstan zelf).

Björk – Declare Independence
waar: in elke voormalige Sovjetrepubliek, maar met name Nagorno-Karabach waar de onafhankelijkheid nog niet echt van de grond komt.

Elbow – The Loneliness of A Towercrane Driver
waar: in Baku, Samarkand, Moskou, Riga – steden met veel bouwkranen. Maar Astana, de Kazachse hoofdstad in aanbouw, staat ver bovenaan.

Radiohead – In Limbo
waar: op die talloze grensovergangen die we passeerden: exit-stempel van land A, geen entry-stempel van land B: limbo.

Bloc Party – een remix van Helicopter
waar: in stampvolle indie-club Piens (Melk) in Riga – middenin een woonwijk.

Kasabian – Processed Beats
waar: in de keuken van onze gastvrouw Anne in Yekaterinburg, Rusland.

Kashmir – Zitilites
waar: op het uitkijkpunt over Baku, Azerbeidzjan.
wanneer: we gingen met de funicular omhoog rond zes uur en maakten foto’s totdat het totaal donker was – en de stadslichtjes zich lieten gelden.

Sunset Rubdown – The Men Are Called Horsemen Here
waar: Arslanbob, Kyrgyzstan, waar een paard en wagen een normalere verschijning is dan een auto.

Johnny Cash – Down There by the Train
waar: op de stations van Tbilisi, Yerevan, Baku, Almaty, Astana, Yekaterinburg, Moskou en Sint-Petersburg

The Arcade Fire – No Cars Go
waar: de Wakhanvallei, op de grens van Tadzjikistan en Afghanistan, wat een van de meest afgelegen plekken op aard moet zijn: een auto per dag.

16 Horsepower – Way-Faring Stranger
waar: ook in the Wakhanvallei, waar reizigers net zo zeldzaam zijn als de auto’s.

Menomena – Ghostship
waar: Moynaq, waar de visserboten liggen te roesten op de voormalige zeebodem.